Dick Dijs

Dick Dijs is de auteur van het boek : Wonen naast God
Dit boek vol herkenbaarheden over het leven in Frankrijk en heb ik al een poosje geleden in mijn bezit. Gisteren schreef ik nog even over D-Day en vandaag ontving ik Dick Dijs' nieuwsbrief met het volgende citaat. Dit wil ik jullie niet onthouden, maar als nette 'Ollandse' zal ik hem wel inseinen of hij dit goed vindt, vanwege copy-rights enzo....want ik heb natuurlijk geen zin in verslechterde toestanden tussen een Ollandse auteur en een Ollandse B&B-er ;-). Maar als ik reclame voor hem maak, en hem bij m'n favoriete links zet, is er volgens mij geen vuiltje aan de Charentaise lucht :-)

Dus van www.dickdijs.nl de onderstaande tekst:

Blunder:

Olifant Sarkozy heeft weer eens flink door de internationale kast gebanjerd. Gisteren is, met Obama als eregastheer, op de militaire begraafplaats in het Normandische kustdorp Colleville, stijlvol herdacht dat op 6 juni 1944 de aanval op het Hitler-nazidom werd ingezet. Dat was een kapitale gebeurtenis in Europa’s jongste geschiedenis en dus alleszins waard jaarlijks te herdenken. Maar dan wel met de juiste vertegenwoordigers van de landen die op die D-day een hoofdrol hebben gespeeld. En dat was nu eventjes te veel gevraagd. De plechtigheid werd door de Franse autoriteiten niet voor niets, herhaaldelijk en met een overmaat aan arrogantie, een ‘Frans-Amerikaans evenement’ genoemd, waarmee gemakshalve, en ten gunste van de Franse eer en glorie, voorbij werd gegaan aan de deelneming aan D-day van de vele andere geallieerde landen. Het toppunt van die beledigende Franse zelfoverschatting was het opzettelijk niet uitnodigen van koningin Elisabeth - want die zou dan naast Obama, en niet alleen om hiërarchische redenen, te veel aandacht trekken, wat natuurlijk ten koste zou gaan van Sarko. Die hyper-jaloerse super-egotripper wilde immers een daglang met Obama schitteren, pronken, de bram uithangen, de wereldleider spelen. Hij greep daarvoor de kans in de Calvados-hoofdstad Caen, waar hij - met Franse pracht en praal en die altijd weer perfecte Franse timing - het echtpaar Obama ontving. Dat was voor de Sarkozy’s het feestje-van-het-jaar. Maar het Elysée had vooraf niet verwacht dat het niet-uitnodigen van Elisabeth zoveel opschudding zou geven. Dus begon het de schuld bij de Engelsen te leggen. “De Britse regering heeft fouten gemaakt”, zo werd in Parijs gezegd. Maar toen van alle kanten duidelijk werd dat er echt geen uitnodiging was verzonden, zei de regeringswoordvoerder “dat het niet aan Frankrijk is te bepalen door wie Groot-Brittannië zich laat vertegenwoordigen”, besluitend met de mededeling dat de koningin altijd hartelijk welkom is. Het negeren van Elisabeth (die als vorstin opperbevelhebber van de Britse strijdkrachten is!) is in Engeland opgevat als een openlijke veronachtzaming van het gigantische aandeel dat Groot-Brittannië in de voorbereiding en de uitvoering van D-day alsmede de daarop volgende bevrijdingsstrijd heeft geleverd: samen met gemenebestland Canada zorgde Groot-Brittanië alleen al bij de landing in Normandië voor ruim 83.000 manschappen, van wie duizenden op feestdag 8 mei 1945 niet meer in leven waren….. De Daily Mail herinnerde er venijnig aan dat het Franse verzet tegen de nazimoffen veel minder heeft betekend dan de collaboratie van het Franse marionettenbewind van maarschalk Pétain in Vichy. De Franse pers heeft nauwelijks over de Franse diplomatieke blunder bericht. De linkse krant Libération maakte er in een hoekje aan de onderkant van pagina 10 kort melding van. Daarin werd benadrukt dat Buckingham Palace niet boos en al helemaal niet gefrustreerd was en evenmin het gevoel had “d’avoir été snobé” - uit de hoogte te zijn behandeld. Elisabeth liet zich alsnog beleefdheidshalve vertegenwoordigen door de prins van Wales – Charles dus, de enige in burger geklede officiële gast die met een rijtje van zeven, waar dan ook cadeau gekregen, medailles op de revers liep te pronken. Aan de door Charles bijgewoonde Britse herdenkingsplechtigheid in de kathedraal van en op het ereveld in Bayeux besteedde de Franse televisie drie versnipperde minuten. Daar was Sarkozy immers niet bij. U hebt het inmiddels misschien al wel begrepen: ik mag die Sarko niet (meer) zo. Daarin ben ik niet de enige: tweederde van de volwassen Fransen zegt - pas of al? - twee jaar na zijn verkiezing, de buik vol van hem te hebben. “Maar”, zo heeft het Elysée verheugd laten weten, “koningin Elisabeth en president Sarkozy kunnen goed met elkaar opschieten.” Dat is dan wel te danken aan the Queen, want die spreekt vlot Frans, terwijl Monsieur le Président nog geen drie aaneengesloten Engelse zinnen kan begrijpen en dus ook al helemaal niet kan brabbelen. (de Sarko-saga: wordt vervolgd!)