In the spotlights

Nederlanders in Frankrijk | Franca Porter-Sanders

Villajelena vraagt Nederlanders die in Frankrijk wonen (en werken) naar hun ervaringen en verhalen. En naar hun favoriete wijnen (of andere Frans gerelateerde top 3). De zevende bijdrage in deze serie komt van Franca.

Wie is Franca Porter-Sanders?

Franca komt uit Rotterdam maar is nooit erg honkvast geweest. Ze woonde, onder andere,  in Brussel, en Bergschenhoek. Kwam dan weer terug naar Rotterdam, en vertrok weer. Naar London, bijvoorbeeld. Dat zat er aan te komen want ooit nam ze zich stellig voor met een Engelsman te trouwen, later.
En ze zou een eigen hotel gaan runnen in Engeland.

Die Engelse man kwam er; in 2001 trouwde ze met Darren (IT Projectmanager met een eigen bedrijf: Sanport). Maar de hotellerie-achtige activiteiten werden uiteindelijk in Frankrijk werkelijkheid. Samen kregen Franca en Darren dochter Fleur. Ze runt nu een succesvolle Bed & Breakfast in Sigogne.

Darren en Franca Porter-Sanders

De Engelse droom

Franca (geboren in 1962) werkte jaren lang als Marketing Assistant bij Texaco. Ze fungeerde als secretaresse (met bijbehorende werkzaamheden) maar spannender werd het toen zij de verantwoordelijkheid kreeg voor de organisatie en uitvoering van commerciële beurzen. Denk daar bij aan de Bedrijfswagen RAI, Landbouw RAI, Freight Show  en Tankstation Totaal, om er maar eens een paar op te noemen.

Franca: "Mijn job bestond o.a. uit het verzinnen van promotionele acties tijdens de beurs, reclame-materiaal verzorgen, weggeef artikelen regelen, met de standbouwer de standinrichting bespreken, maar ook de standbemanning in uniforme kleding steken, inclusief mijzelf. Ter plekke catering regelen voor de crew, indeling maken voor de standbezetting, hotelreserveringen maken en peptalks afsteken iedere ochtend. Ik moest ook wel eens impopulaire maatregelen nemen, zoals iemand naar huis sturen omdat hij met een onfris en ongeschoren gezicht verscheen. Ohja, en ondertussen ging mijn secretaressewerk ook gewoon door natuurlijk!

En dan waren er de buitenlandse reizen (variërend van 30 tot 300 gasten) en marketing events in Nederland die georganiseerd moesten worden. Natuurlijk kun je dat niet alleen. Ik werkte in teamverband met collega’s en ieder had een eigen verantwoordelijkheid. Tijdens de buitenlandse trips, was ik mede verantwoordelijk voor het toeristische programma. Zo doende ben ik op Malta geweest, Malaga, Athene, en in het indrukwekkende Israël. Toch wil ik benadrukken dat dit natuurlijk ontzettende leuke reizen waren, maar keihard werken, bijna 24 uur in touw en een hoop jaloerse dames op kantoor die niet zo’n leuke job hadden als ik.

Ook de marketing evenementen (lancering nieuw product, inrichting voor nieuw benzinestation) waren het neusje van de zalm. Leuke herinneringen heb ik aan het bezoek dat Koos Postema bracht aan kantoor want hij ging een keer de presentatie verzorgen. Ik stelde voor Grant & Forsyth als muzikale gasten te engageren en zo geschiedde. Sindsdien heb ik hen diverse malen ontmoet, ook buiten optredens, en kan alleen maar benadrukken dat het schatten van mensen zijn.

Texaco heeft mij mede gevormd tot de persoon dat ik ben (geworden)."

Engeland, of toch ... ?

"Járen lang heb ik twee dingen geroepen: ooit trouw ik met een Engelsman en ik wil graag mijn eigen hotel hebben in Engeland. Over de volgorde valt te twisten.
Inmiddels is die Engelsman er gekomen en zijn wij vanuit Nederland naar Londen vertrokken, Darren, mijn echtgenoot, had daar nog steeds een huis. Omdat Devon en Cornwall op onze verlanglijst stonden om een Bed & Breakfast te beginnen, zijn we dus verhuisd omdat het makkelijker is om in het land zelf te zoeken. Uiteindelijk is dat niet gelukt, destijds waren de prijzen exorbitant hoog of we vonden ze op lokaties waar jij en ik niet willen wonen.
Darren kende de Charente nog van vroegere vakanties en opperde om daar eens te gaan kijken omdat de omgeving erg mooi was.  Vijf weken aaneengesloten hebben wij eerst gekeken waar we het mooi vonden in de Poitou Charentes, want dit departement is groot.

En om een lang verhaal kort te maken, zijn we er na twee jaar in geslaagd om ons huis te vinden. Waarom Frankrijk? Tja, dat is eigenlijk door Darren gekomen, want ik heb nooit geroepen ‘Ik trouw nog eens met een Fransman’, alhoewel ik sinds mijn 14e een groot fan van Julien Clerc ben.
Maar naar mate we er steeds meer kwamen (gelukkig geen taalprobleem) en gezien het feit dat we altijd hebben gezegd onze dochter niet in Londen te willen laten opgroeien, werd ons hart steeds meer geopend en zijn we inmiddels dol op de streek waarin we wonen. We zijn namelijk nogal kieskeurig geworden; locatie is het belangrijkst en daarna het huis en niet andersom."

Leven en werken in Frankrijk

Inmiddels wonen zij sinds maart 2007 aan de rand van een klein maar levendig dorp en hebben de uit 1829 daterende, van oudsher schapenboerderij, omgetoverd tot een luxe Chambres d’Hôtes. Alle grotere werkzaamheden zijn door een Franse artisan gedaan en de rest door Darren, die afhankelijk is van de weekenden. Want hij werkt nog steeds voor een project in Engeland dat hij in 2006 is gestart toen ze nog in Londen woonden. Iedere vrijdag vliegt hij dan ook vanuit Gatwick naar Bordeaux. Daarna is het nog anderhalf uur rijden.
Op maandagochtend hetzelfde ritueel, maar dan omgekeerd.
Ideaal ? Nee natuurlijk niet, maar voorlopig is het niet anders.

Au Bellefleur in de zomer ...

Dat betekent dat Franca de Chambres d’Hôtes (Au Bellefleur) zo’n beetje voor haar rekening neemt. Ook serveert ze op verzoek een 4-gangen diner.
Het internationale aspect van haar baan vindt ze erg plezierig, de was, strijk en schoonmaak wat minder. Toch doet ze alles zelf zonder hulp van buitenaf.
De druk is er niet om iedere boeking  aan te nemen vanwege Darren’s job en dat is luxe.  Au Bellefleur is naar hun dochter vernoemd. En Bellefleur is een ouderwetse appelsoort dat terug komt in hun logo.Ook houdt ze een privé blog bij voor wie interesse heeft en een keukenblog met recepten.

Dochter Fleur is helemaal gek van paardrijden

Hun dochter Fleur (in november 11 jaar en vloeiend 3-talig), zat ‘gewoon’ op de Franse uitstekende dorpsschool en is vanaf dag één volkomen geaccepteerd door haar klasgenoten. Zij kan hier op het platteland,  in een dorp met zo’n 1053 inwoners, met Courvoisier en Cognac als buren, nog langer kind zijn.
Ze heeft nèt (september 2013) de overstap gemaakt naar collège. Samen met haar grote vriendenschare gaat ze nu iedere dag met de schoolbus daar naar toe. De dagen zullen lang voor haar zijn, om 08:00 uur beginnen, soms wel tot 17:00 uur. Uiteraard eet ze dan ook weer een 4-gangen maaltijd in de schoolkantine en die maaltijden zijn uitstekend. De zaterdag is gereserveerd voor haar grote passie…. paardrijden.

Franca heeft twee heel goede Franse ‘beste’ vriendinnen… (ze doet eigenlijk niet aan ‘beste’ vriendinnen vandaar tussen aanhalingstekens) en heel veel vrienden en kennissen en ze worden vaak uitgenodigd. Franca: "want je hoeft niet jarig te zijn om een ‘feestje’ te geven!" De gastvrijheid die zij hier meemaken, maak je nergens mee. "De mensen zijn hier niet rijk qua geld maar wel rijk als het gaat om vriendschap en is dat niet het mooiste dat er is?"

Franca’s Top Drie

De wijnen uit de Charente zijn niet bijzonder te noemen, maar om toch in de streek te blijven, hierbij een top drie met verschillende streek-specialiteiten.

1
Pineau de Charentes, een apéritief (hoewel hij als slaapmutsje ook prima smaakt) die door een verkeerd procedé is ontstaan. Het had namelijk cognac moeten worden.

2
In de zomer hebben we de sappigste meloenen die je je kunt voorstellen, groen van buiten en oranje van binnen; de Charentaise melon.

3
Voor de koudere maanden heeft onze streek ook ‘Charentaises’. Google maar eens en dan vind je er lekker warme pantoffels.