Franse les

Inmiddels heb ik 2 keer Franse les gegeven aan de jonge mannen (tussen 18-25 jaar) uit Soedan. Ze zijn verdeeld in 2 groepen, 1 groep die 's morgens les heeft en een andere groep die 's middags 'in de schoolbanken zit'.
Op vrijdagochtend geef ik samen met een andere vrijwilligster les. De 1ste keer was dat erg vreemd en wennen, want wij staan natuurlijk niet dagelijks voor de klas. Ik had iedereen papier gegeven en een dikke viltstift voor het bekende naambordje. Gelukkig kon iedereen schrijven.
We zijn begonnen met de dagelijkse dingen wat ook de bedoeling was. Dus met het ontbijt en wat zij hebben gegeten en gedronken. Verder kleding en dat het vandaag vrijdag is.
Voor in de pauze had ik een pak speculaas meegebracht en wat over was, heb ik aan 1 jongen gegeven om met de rest te delen.
Als juffen hadden we onszelf voor de week erop ook huiswerk meegegeven. Ik heb een collage gemaakt wat je kunt eten/drinken voor het ontbijt en mijn mede-juf had hetzelfde gegaan voor de kleding. Dit heeft iedereen uiteraard meegekregen om hopelijk later nog eens te reviseren. De afgelopen week had Marie-Aline een zak verpakte nougats meegenomen en het zijn echte zoetekauwen
On-line is er een speciale site gemaakt waarin iedere 'docent' opschrijft wat hij wanneer heeft behandeld zodat we elkaars werk kunnen lezen.
Morgen is er weer een vergadering en ik ben benieuwd wat er verteld wordt.

Franse les geven

En zo is het alweer november geworden. Een aantal van jullie weet dat ik begaan ben met vluchtelingen en een poosje geleden ben ik gevraagd of ik zou willen helpen met het geven van Franse les.
Inmiddels heeft het wat meer handen en voeten gekregen en had ik gisteren de 1ste ontmoeting met een aantal jongens (18-25 jaar) uit Soedan. In Cognac is een sociaal/cultureel wijkcentrum waar mensen in de omgeving tegen een klein bedrag wat kunnen drinken, spelletjes kunnen doen, tekenen, buiten kunnen zitten. En vooruitlopend op de vergadering die daar gisteren plaatsvond, werd er gevraagd aan de vrijwilligers om wat eerder te komen indien mogelijk om op die manier alvast kennis te maken met elkaar en met de betreffende jongens.
Ik beken eerlijk dat het even een cultuurschok was voor mij, je bent na bijna 10 jaar wonende op het platteland toch enigszins vervreemd van dit soort dingen, niet dat ik er in mijn stadse leven mee te maken heb gehad.... Enfin, ik heb dus leuk getafel voetbalt en Ronaldo was er niets bij ;-).
Het niveau Frans is er niet, en per groep van 7 studenten, wordt er les gegeven door 2 vrijwilligers. Het accent komt te liggen op het dagelijks leven, dus niets ingewikkelds. Er zijn veel vrijwilligers waarvan het merendeel met pensioen is en een verscheidenheid aan beroepen zoals advocaat, psychiater, onderwijs, religieux, etc.  Ook zullen er wat uitstapjes worden georganiseerd zoals bijvoorbeeld een wandeling door het centrum van Cognac of een fietstocht, een kookdag, etc.  In principe is er veel mogelijk en eigen inbreng is van harte welkom.

Wordt vervolgd...

Video kanaal

Wij hebben een eigen video kanaal op youtube met diverse filmpjes. Zo is er een filmpje over kokkerellen, een filmpje van Fleur tijdens het paard rijden, concert stukjes, etc.

Video kanaal Au Bellefleur Sigogne

Bruiloft in ons dorp

Vandaag op 1 oktober trouwden Sandrine en Pascal op het gemeentehuis van Sigogne.
Sandrine en Pascal ken ik zolang wij hier wonen, haar dochter zit een klas hoger en zijn zoon in dezelfde klas als Fleur en hun zoon zit nog op de basisschool.
Zowel dochter als zoon zijn -onafhankelijk van elkaar- wel eens op Fleur’s verjaardagsfeest geweest. Sinds een aantal jaren runt Sandrine het postkantoor in het dorp en is altijd even vrolijk, mooi opgemaakt, prachtig lang blond haar en niet te vergeten slank. Haar Pascal is een innemende man met donker haar en heeft altijd een aardig woord over.
Een paar weken geleden kwamen ze langs om mij informatie te vragen over een bepaald restaurant en vertelden ze dat ze gingen trouwen, niet iets groots maar met naaste familie en enkele vrienden. Die datum had ik genoteerd. Na op het gemeentehuis(je) gevraagd te hebben hoe laat de huwelijksvoltrekking plaats zou vinden, besloot ik om er naar toe te gaan. Jammer genoeg was ik wel de enige uit het dorp die belangstelling toonde, terwijl er toch heel veel dorpsgenoten en ook uit de naaste omgeving gebruik maken van het postkantoor.  En alle aankondigingen zijn vermeld aan de zijkant van de mairie dus ook hun huwelijk.
Enfin....10 minuten voor aanvang was ik ter plaatse. Even later kwam zijn zoon op een stoere brommer (hij is 15 en dan mag je hierop rijden) in regenpak aan. Inmiddels waren er wat meer genodigden gearriveerd en ook het bruidspaar kwam al snel in hun zwarte blinkende auto met aan de portieren witte strikken, tesamen met haar dochter en hun jongste. De bruid zag er prachtig uit in een kort wit ensemble en haar haar frivool opgestoken, witte roosjes als bruidsboeket en witte stiletto’s waar ik niet eens mee zou kunnen zitten, laat staan staan of erger nog lopen! Maar ze kon zo de catwalk op en zich meten met de groten der aarde.
De bruidegom was gekleed in een zwart pak met mooi gepoetste zwarte schoenen, wit overhemd met een enorme kraag die recht overeind stond....kwam daar nog iets ?  Enfin, maar even afwachten en zien wat er zou gebeuren.
Ah gelukkig de vader van de bruid, in grijs kostuum, kwam met een grijze stropdas voor Pascal en knoopte die om. De bruidegom onwennig want zo bekende hij dat hij nog nooit een stropdas zelf had geknoopt.
De bruid vroeg aan haar dochter, heb je de ringen?
Ik vroeg aan haar dochter, hoe vaak heeft je moeder dat vandaag al gevraagd....
Inmiddels was –eindelijk- Oma (?) gearriveerd 5 minuten voor de plechtigheid en iedereen stond nog steeds buiten met de kleding voor zijn zoon die op de brommer was gekomen. Hij ging zich tussen de auto’s omkleden.
Inmiddels kwam de Burgemeester van Sigogne met Frans ambtketen dat uit een sherp bestond in de Franse vlag kleuren om kennis te maken met wat genodigden. (Wij kussen inmiddels dus dat ook gedaan).
Enfin, uiteindelijk was iedereen klaar voor het grote moment. De trap op in de mairie naar de ‘trouwzaal’ en kwam de burgemeester weer naar beneden, want een of andere oelewapper was vergeten om de zetels bekleed met fluweel voor het bruidspaar te plaatsen, en ook de secretaresse die hier de hele ochtend was, had dus niet gecheckt.... De bruidegom bood nog aan om zijn eigen stoelen te dragen, maar dat ging zelfs de secretaresse te ver. Maar goed zo aardig is hij dus.
De ceremonie kon beginnen. Na allerlei wetsartikelen te hebben aangehaald en de namen, adressen, woonplaatsen en beroepen te hebben genoemd van het bruidspaar en heel belangrijk dat er niemand bezwaar had aangetekend tegen dit voorgenomen huwelijk, noemde de secretaresse de namen, adressen, woonplaatsen en beroepen (allemaal gepensioneerd) van de ouders.
En werd het huwelijk voltooid. De Burgemeester moest nog even vragen wie heeft de ringen en alles kwam goed. Na nog een paar persoonlijke woorden van hem en na de felicitaties was het afgelopen. Het geheel duurde 20 minuten.
Ze hebben gewaardeerd dat ik erbij was en ik ben blij dat ik erbij was.

Vriendschap

Vriendschap

Een beladen woord of toch niet ? Ik ken diverse vormen van vriendschap uiteraard van mensen die je echt hebt ontmoet, maar ook virtuele zoals bijvoorbeeld op facebook.

Natuurlijk mis ik mijn Nederlandse vriendinnen, Annelies die ik ken vanaf we 7 waren (1969) en met wie ik kan lezen en schrijven.  En heel belangrijk ook onze ouders waren ook bevriend met elkaar en dus kunnen we over hen herinneringen ophalen. We hebben gelukkig nog steeds goed en veel contact. Dat is ook zo fijn....we voelen van elkaar wanneer er iets dwars zit. Want prietpraat daar trappen wij bij elkaar niet in. Ze is ook bij ons in Frankrijk geweest met haar partner.
Yvonne, die  ik als collega bij Texaco heb leren kennen en beter nog bevriend mee ben geraakt toen we allebei in Brussel kwamen te werken (1994)  en in
een chaos terecht kwamen.... Chaos van niet Rotterdamse en on Nederlandse toestanden. Maar met een grote dosis nuchterheid, hilairiteit hebben we er ons doorheen geslaan. Ik zal nooit vergeten dat Yvonne op stel en sprong mij haar auto heeft geleend toen wij een weekend in een caravan waren en mij moeder plots werd opgenomen in het ziekenhuis. Ze belde Erik (toen nog haar vriend) om haar op te halen en ik heb haar auto een week lang mogen gebruiken. Ook toen mijn vader plots overleed, en zij de kaart niet tijdig ontving, was ze er na 1 telefoontje vanuit Belgie.  
Ook Yvonne en gezin zijn bij ons in Frankrijk geweest.
Manon heb ik leren kennen in 1997. Zij werkte op een outplacement bureau als office-manager waar ik kwam en vanaf dag 1 hadden we een click. Maar ja dat moest wel in het geniep want dat was natuurlijk ‘not done’.  Inmiddels zijn we 19 jaar verder en nog steeds dikke vriendinnen. Samen op vakantie geweest, gegeten in de Magneet en veel gelachen in Stobbe om alle ‘Harry’s’, niet wetende dat we daar later met onze gezinnen zouden zijn.
Ook Manon en dochter (man en zoon thuis) zijn hier geweest.
Sylvia  was een middelbare school vriendin en niet te vergeten we zaten samen op dansles, vielen natuurlijk op dezelfde jongens en sinds een jaar of 12 hebben we weer regelmatig contact en dat voelt goed.  Wat ik in haar bewonder is haar sterke karakter...ze heeft het aardig voor haar kiezen (gehad) maar is nooit bij de pakken neer gaan zitten. Kortom een vechter die meer dan 100% geluk verdient!
Sylvia komt hoe dan ook.

Marian heb ik via werk leren kennen in 1999 waar ik als directie secretaresse werkte voor een software house. Marian organiseerde daar o.a. de trainingen voor bedrijven die de software modules kochten.  Met haar heb ik heel veel herinneringen met name qua personeel, directie, klanten... We kunnen er een boek over schrijven.  Marian heeft ook een hele goede dosis humor en ik weet nog de 1ste keer dat ik bij haar en haar man kwam...ik denk vanwege een boek over Scandinavie, het ijs al snel was gebroken ook toen haar man kwam en zei....ik drink een biertje, jij een wijn?
Ook Marian en haar familie zijn hier geweest.

Dan heb ik natuurlijk ook geen vriendin een maar vriend René ook al sinds 2003 denk ik, toen we in Londen woonden.  We hebben elkaar via een internet site gevonden...en ik zal nooit vergeten het moment dat hij het voor mij op heeft genomen, we hadden elkaar nog nooit live gezien, en toen toen is onze vriendschap echt begonnen. Net als René hou ik niet van meten met 2 maten en van onrechtvaardigheid..in onze ogen toch...en nog veel meer.  Hij was er toen we hem nodig hadden, kortom een vriend voor het leven.

En dan inmiddels mijn lieve vrienden/innen in Frankrijk.
Stéphanie en Céline mijn Franse vriendinnen van het 1ste uur. We hebben inmiddels al vele jaren lief en leed met elkaar gedeeld en ook al zien we elkaar toch niet zo vaak....onze band is er.
Ingrid mijn Vlaamse vriendin die halve tijd in Sigogne woont, we hebben ook veel lief en leed met elkaar gedeeld.
Sarah en Kathy mijn Engelse vriendinnen. Altijd full of fun en van de 1ste mag ik haar vrijgezellen dag organiseren.
Steph, mijn Engelse vriendin...die zo fijn direct is zoals ik met een hart van goud.
Nicole, mijn buurvrouw maar vooral vriendin die met haar man Candido klaar staat voor me.
En dan nu de Franse MANNEN!
Jean-Luc onze buurvriend die voor de poezen en konijnen zorgt als wij er niet zijn en die  graag een biertje komt drinken en met wie ik naar concerten ga.
Candido ook al een buurvriend die altijd een luisterend oor biedt en niet te beroerd is om met mij naar een ‘deskundige’ te luisteren en vragen te stellen.
Frederic (echtgenoot van Stephanie) die een globale kennis heeft en van wie we veel kunnen leren.
Sylvain en Guillaume onze vrienden die 2 restaurants in onze omgeving bestieren. Als ik zeg dat Darren hen begroet met 2 zoenen, moet dat genoeg zijn.

Het songfestival uit mijn jeugd

Van de week haalde ik samen met mijn moeder nog wat herinneringen op over het Eurovisie Songfestival. Vroeger nam mijn vader het allemaal op met de bandrecorder, een Revox voor de kenner. Dan zat hij meer geknield om onze commentaren te horen dan dat hij wat zag, van oh nee dit nummer hoef ik niet. Dus dan werd de band weer teruggespoeld en uiteindelijk bleef er een kleine selectie over, waarvan sommige nummers half te horen waren vanwege het gehannes met het terug- en vooruitspoelen.
Natuurlijk ging zo’n avond gepaard met een hapje en een drankje.
Dat waren nog eens leuke tijden.

Wat is er veranderd...eigenlijk niet zoveel. We (Darren, Fleur en ik) kijken ieder jaar en houden onze eigen scores bij. Ook wij geven commentaar op alles en iedereen. Dit jaar heeft Fleur een app gedownload op haar en mijn mobiel, makkelijk als we straks op Douwe Bob gaan stemmen.  Ook heeft ze gezegd dat ze het gaat opnemen....de tijden herhalen zich.
Natuurlijk hebben wij ook lekkere hapjes en drankjes binnen handbereik en het is nu maar hopen dat wij de eindstreep wakker halen.

Een gedachte....
Ik denk dat het songfestival voor de Nederlanders die in het buitenland wonen meer aanspreekt. Om toch weer even dat gevoel van saamhorigheid met het vaderland te hebben.
Zo voel ik het wel.