Bruiloft in ons dorp

Vandaag op 1 oktober trouwden Sandrine en Pascal op het gemeentehuis van Sigogne.
Sandrine en Pascal ken ik zolang wij hier wonen, haar dochter zit een klas hoger en zijn zoon in dezelfde klas als Fleur en hun zoon zit nog op de basisschool.
Zowel dochter als zoon zijn -onafhankelijk van elkaar- wel eens op Fleur’s verjaardagsfeest geweest. Sinds een aantal jaren runt Sandrine het postkantoor in het dorp en is altijd even vrolijk, mooi opgemaakt, prachtig lang blond haar en niet te vergeten slank. Haar Pascal is een innemende man met donker haar en heeft altijd een aardig woord over.
Een paar weken geleden kwamen ze langs om mij informatie te vragen over een bepaald restaurant en vertelden ze dat ze gingen trouwen, niet iets groots maar met naaste familie en enkele vrienden. Die datum had ik genoteerd. Na op het gemeentehuis(je) gevraagd te hebben hoe laat de huwelijksvoltrekking plaats zou vinden, besloot ik om er naar toe te gaan. Jammer genoeg was ik wel de enige uit het dorp die belangstelling toonde, terwijl er toch heel veel dorpsgenoten en ook uit de naaste omgeving gebruik maken van het postkantoor.  En alle aankondigingen zijn vermeld aan de zijkant van de mairie dus ook hun huwelijk.
Enfin....10 minuten voor aanvang was ik ter plaatse. Even later kwam zijn zoon op een stoere brommer (hij is 15 en dan mag je hierop rijden) in regenpak aan. Inmiddels waren er wat meer genodigden gearriveerd en ook het bruidspaar kwam al snel in hun zwarte blinkende auto met aan de portieren witte strikken, tesamen met haar dochter en hun jongste. De bruid zag er prachtig uit in een kort wit ensemble en haar haar frivool opgestoken, witte roosjes als bruidsboeket en witte stiletto’s waar ik niet eens mee zou kunnen zitten, laat staan staan of erger nog lopen! Maar ze kon zo de catwalk op en zich meten met de groten der aarde.
De bruidegom was gekleed in een zwart pak met mooi gepoetste zwarte schoenen, wit overhemd met een enorme kraag die recht overeind stond....kwam daar nog iets ?  Enfin, maar even afwachten en zien wat er zou gebeuren.
Ah gelukkig de vader van de bruid, in grijs kostuum, kwam met een grijze stropdas voor Pascal en knoopte die om. De bruidegom onwennig want zo bekende hij dat hij nog nooit een stropdas zelf had geknoopt.
De bruid vroeg aan haar dochter, heb je de ringen?
Ik vroeg aan haar dochter, hoe vaak heeft je moeder dat vandaag al gevraagd....
Inmiddels was –eindelijk- Oma (?) gearriveerd 5 minuten voor de plechtigheid en iedereen stond nog steeds buiten met de kleding voor zijn zoon die op de brommer was gekomen. Hij ging zich tussen de auto’s omkleden.
Inmiddels kwam de Burgemeester van Sigogne met Frans ambtketen dat uit een sherp bestond in de Franse vlag kleuren om kennis te maken met wat genodigden. (Wij kussen inmiddels dus dat ook gedaan).
Enfin, uiteindelijk was iedereen klaar voor het grote moment. De trap op in de mairie naar de ‘trouwzaal’ en kwam de burgemeester weer naar beneden, want een of andere oelewapper was vergeten om de zetels bekleed met fluweel voor het bruidspaar te plaatsen, en ook de secretaresse die hier de hele ochtend was, had dus niet gecheckt.... De bruidegom bood nog aan om zijn eigen stoelen te dragen, maar dat ging zelfs de secretaresse te ver. Maar goed zo aardig is hij dus.
De ceremonie kon beginnen. Na allerlei wetsartikelen te hebben aangehaald en de namen, adressen, woonplaatsen en beroepen te hebben genoemd van het bruidspaar en heel belangrijk dat er niemand bezwaar had aangetekend tegen dit voorgenomen huwelijk, noemde de secretaresse de namen, adressen, woonplaatsen en beroepen (allemaal gepensioneerd) van de ouders.
En werd het huwelijk voltooid. De Burgemeester moest nog even vragen wie heeft de ringen en alles kwam goed. Na nog een paar persoonlijke woorden van hem en na de felicitaties was het afgelopen. Het geheel duurde 20 minuten.
Ze hebben gewaardeerd dat ik erbij was en ik ben blij dat ik erbij was.