Daar zijn we weer!

Daar zijn we weer! Na een paar maanden leven zonder blog, de pen maar weer eens ter hand genomen. Is er een reden voor? Ja en nee. Deels omdat belevenissen gedeeld worden via facebook, dat is snel en erg interactief. Met het mooie weer zit ik ook niet achter m’n laptop te schrijven en ‘s avonds is het vaak nog heerlijk toeven.  Maar op zondagavond 4 mei heb ik een behoorlijke schuiver gemaakt over een opstap (die er al jaren zit) van de bistro naar de keuken. Aanvankelijk leek het met de pijn in m’n schouder en arm wel mee te vallen, totdat ik toch maar op dinsdag naar de huisarts ben gegaan, want een paracetamolletje deed niets. Hij verwees mij linea recta naar de spoedeisende hulp in Cognac. Daar werd direct een mitella omgedaan en foto’s wezen uit dat er een fractuur in mijn rechter schouder was geconstateerd. Vanuit het ziekenhuis kreeg ik direct een soort van harnas om en kon gelijk geen kant meer op. Wat ben je dat toch ineens gehandicapt. Ik zal jullie alle details besparen, maar als rechthandige zijn de simpelste dingen niet mogelijk. Zo kon ik niet eens meer een pen in m’n vingers vasthouden, laat staan schrijven. Je verliest heel snel kracht in je vingers, hand en arm. Ook auto rijden kon uiteraard niet. Darren heeft in het vooruit boodschappen gehaald en gekookt, want hij is wel een week thuis gebleven maar ja als kleine zelfstandige betekent een dag niet gewerkt, geen geld.  Ook moest Fleur af en toe naar en van school gehaald worden en ik voor controles naar het ziekenhuis. Gelukkig zijn we heel blij met onze vrienden en onze buren die fantastisch hebben geholpen.  Iedereen is wel enorm te spreken over de Franse medische hulp, maar ik kan uit ervaring vertellen dat ik te jong was om in aanmerking te komen voor  dagelijkse hulp na het douchen om het harnas weer aan te krijgen, als je maar 1 arm ter beschikking hebt, valt dat niet mee en een verpleegkundige kan je tips geven hoe je het wel moet doen.  Ik had volgens mijn verzekering recht op huishoudelijke hulp, 2 uur per week voor 2 weken met een verlenging van hetzelfde. Je begrijpt dat je daar niet veel aan hebt. Gelukkig heb ik heel snel een hulp gevonden die 3 uur per week komt en waar ik gewoon voor betaal.  Dat ik m’n schouder ervoor moest breken, is een ander verhaal, maar ik heb mijn hulp eindelijk. In Londen hadden we ‘slechts’ een twee-onder-één kap woning en had ik wel hulp (en werkte zelf niet) en nu het huis vele malen groter is, deed ik het allemaal alleen.
Vanwege gasten die een week verbleven en uit het buitenland kwamen, werden wij erg blij verrast door o.a. René die ruim 2 weken is gekomen om te helpen. Dat was fantastisch en het was ook heerlijk om er tussen uit te kunnen naar zee, een restaurant, zelfs naar de supermarkt, want als je zolang tussen 4 muren zit, word je niet blij.
Hoe is het nu? Nou, nog niet denderend, na 5 weken mocht het ‘harnas’ uit en kon ik beginnen met 15x physio, gelukkig in het dorp zelf, dus hoefde ik niet weer een beroep te doen op anderen.  Die sessies zijn inmiddels achter de rug en weer 15x voorgeschreven gekregen. Doch sinds een week of 5 heb in continue prikkelende vingers zeg maar en nu heb ik half september een afspraak bij een neuroloog waar er wat testen zullen volgen.  Hopelijk is het een kwestie van een beklemde zenuw en niet waar de arts het nog even overhad dat er wellicht toch een operatie moet volgen.
Al met al een langdurige geschiedenis, waarbij ik overigens ook niet mag werken, dus geen gasten verder sinds mei. Wordt vervolgd…..en snel ook.

Gelukkig was het niet alleen kommer en kwel, want we hebben een fijne vakantie gehad in Ierland. Het weer was uitstekend, 19 graden, zon en 2x per dag een buitje van 5 minuten. Vooraf had ik de route uitgestippeld en de accommodaties uitgezocht. (Voor de kenners, Dublin, Killarney -Ring of Kerry-, Galway -Connemara-, en nog een overnachting in Dublin voordat we terugvlogen). Het leuke was dat ook mijn moeder erbij was; zij vloog vanuit Schiphol naar Dublin en wij vanuit Bordeaux en we kwamen op dezelfde tijd aan. Op de terugreis was het vertrek ook hetzelfde, dus mooier kon niet.
Het is waar dat de Ieren erg vriendelijk en behulpzaam zijn, het land is zeer welvarend ook, veel pubs hebben live muziek. We zijn ook naar Celtic Steps geweest een zang/dansgroep om ook met deze traditie kennis te maken. Het is een land van natuur en cultuur en wellicht ook niet voor iedereen weggelegd.

Net als vorig jaar, is Fleur weer op paardenkamp weekend geweest waarvan ze heeft genoten en wij hebben een middag doorgebracht in Oradour-sur-Glane, het dorp dat uitgemoord en verwoest is door de Duitsers in 1944 en waar de restanten van woningen, winkels, auto’s, de school en de kerk te zien is. Vooral de kerk en de begraafplaats vond ik erg indrukwekkend.

Inmiddels is collège weer begonnen vorige week woensdag en zijn de 2 maanden vakantie weer om. Ze maakt weer lange dagen van 8 tot 5, maar gelukkig heeft ze woensdag- en vrijdagmiddag vrij. Met ingang van a.s. donderdagmiddag gaan ze tot begin november kanoën met de klas, onder de gym les zeg maar. Dus van de week even geschikte kleding daarvoor kopen. Dat is een leuk begin van het nieuwe schooljaar.  Fleur zit in de 2e klas nu van de middelbare school, even voor het gemak voor jullie, want het schoolsysteem is totaal anders in Frankrijk. Zo wordt er afgeteld, ze zit nu in de 5e, er bestaat geen wvo, havo, etc., dit is algemene educatie dat 4 jaar duurt. Daarna kan ze naar het lyceum gaan voor haar bac of een gespecialiseerde studierichting kiezen. Gelukkig is het nog lang niet zo ver.