Medische update

Nou van het medisch front nog even een laatste update.  Vorige week testen gehad bij de neuroloog, schokken en naalden moet je maar even denken. Gelukkig kwam er niets uit, geen kracht/spier verlies maar de tintelingen in een paar van mijn vingers konden nog wel 1 jaar lang duren.  Hoe kwam dat want dat wil je natuurlijk ook weten; waarschijnlijk doordat ik 5/6 weken met arm omhoog zat..letterlijk en figuurlijk.
Het was fijn dat vriendin Nicole die naast ons woont meeging voor de dingen die ik niet snapte of die zij nog eens kon vragen. Daarna heb ik haar uiteraard getrakteerd op een lunch in mijn favoriete restaurant en dat kon ook heerlijk buiten.

Dinsdag ben ik begonnen met sessies in het 'zwembad' bij de physio, dat is 3x5 meter ongeveer. Ik moest daar oefeningen doen voor 15 minuten en daarna nog 10 minuten een watermassage, soort keiharde whirlpool, dat heeft wel wat geholpen. Maar ik was zo koud hierna en niet meer warm te krijgen dat ik klappertandend om half 9 al in bed lag met een paracetamol en met een dekbed over mij heen (normaal heb ik nog geen dekbed nu in de tijd van het jaar).  Ik moest immers de volgende dat weer fit zijn voor het bezoek aan de chirurg in Cognac. Omdat physio na 23 sessies nog niet de gewenste resultaten heeft geboekt, heb ik op 21 oktober een IRM (MRI/Scan) om alles verder uit te sluiten.

Vanmorgen had ik een tandartsbezoek, dat niet langer uitsteld kon worden vanwege een vulling die er reeds geruime tijd geleden was uitgevallen.  Ik heb de pech dat ik een slecht gebit heb en ook nog eens heel gevoelig.  Na 4 injecties voor verdoving, deed het nog pijn met het uitboren en stond het huilen me nader dan het lachen.  Voelde me een klein kind, maar tandarts verzekerde me dat het niet erg was en dat hij zich net zo gestressed voelde als ik omdat het hem niet lukte om mij geen pijn te laten hebben.  We zaten nog net niet samen te huilen ;-).
De 5de verdoving heeft hij er dan ook ingestopt met een watje direct in het gat, in plaats van weer met een injectie.  Daarna heeft hij een noodvulling geplaatst, ook zonder enge apparatuur, want hij wist wel dat ik niet veel meer kon hebben.   Er was ook nog een foto gemaakt....even voor het kostenplaatje....23 euro!  Ben er 45 minuten binnen geweest.   Consult bij arts in ziekenhuis voor 5 minuten is al 50 euro! 
Enfin, volgende week gaat hij het afmaken.  En dan hebben we het ook nog over kronen gehad... dat wil je niet weten hoeveel.

Vanmiddag weer zwemmen bij de physio, eerst massage en daarna 20 minuten in het water en kwam ik op de heldere gedachte om te vragen of ik na afloop (vooraf moet dat) ook een korte warme douche mocht nemen omdat ik dinsdag zooooo verkleumd was.... Ja natuurlijk en daarna had ik het ook niet meer koud gelukkig.

Ook onze buurvriend Candido (echtgenoot van Nicole...zie hierboven) heeft mij van de week geholpen om het Franse systeem te begrijpen wanneer je dus als ondernemer arbeidsongeschikt bent.  Het is niet zo moeilijk, maar het is prettig als iemand je het uitlegt zodat je niet steeds tegen muren van 'non' oploopt en daardoor niets krijgt. Er zijn vandaag 5 brieven uit naar de instantie die 'coulance' kunnen geven ....kunnen dus.... Maar ik ga graag met de billen bloot als je daardoor 100 dagen toch uitgekeerd krijgt !  Het is niet alleen het niet kunnen werken, maar ook veel bezoeken aan ziekenhuis, de physio, soms krijg je het helemaal vergoed, soms niet, soms hoef je niets te betalen (schiet mij maar lek) en dan heb ik nu wel een hulp in de huishouding moeten nemen (hoera!), want die was ik anders zelf nog steeds.

Enfin.....'t is best lastig hier met de Franse Administratie!

Souvenirs uit Ierland

Daar zijn we weer!

Daar zijn we weer! Na een paar maanden leven zonder blog, de pen maar weer eens ter hand genomen. Is er een reden voor? Ja en nee. Deels omdat belevenissen gedeeld worden via facebook, dat is snel en erg interactief. Met het mooie weer zit ik ook niet achter m’n laptop te schrijven en ‘s avonds is het vaak nog heerlijk toeven.  Maar op zondagavond 4 mei heb ik een behoorlijke schuiver gemaakt over een opstap (die er al jaren zit) van de bistro naar de keuken. Aanvankelijk leek het met de pijn in m’n schouder en arm wel mee te vallen, totdat ik toch maar op dinsdag naar de huisarts ben gegaan, want een paracetamolletje deed niets. Hij verwees mij linea recta naar de spoedeisende hulp in Cognac. Daar werd direct een mitella omgedaan en foto’s wezen uit dat er een fractuur in mijn rechter schouder was geconstateerd. Vanuit het ziekenhuis kreeg ik direct een soort van harnas om en kon gelijk geen kant meer op. Wat ben je dat toch ineens gehandicapt. Ik zal jullie alle details besparen, maar als rechthandige zijn de simpelste dingen niet mogelijk. Zo kon ik niet eens meer een pen in m’n vingers vasthouden, laat staan schrijven. Je verliest heel snel kracht in je vingers, hand en arm. Ook auto rijden kon uiteraard niet. Darren heeft in het vooruit boodschappen gehaald en gekookt, want hij is wel een week thuis gebleven maar ja als kleine zelfstandige betekent een dag niet gewerkt, geen geld.  Ook moest Fleur af en toe naar en van school gehaald worden en ik voor controles naar het ziekenhuis. Gelukkig zijn we heel blij met onze vrienden en onze buren die fantastisch hebben geholpen.  Iedereen is wel enorm te spreken over de Franse medische hulp, maar ik kan uit ervaring vertellen dat ik te jong was om in aanmerking te komen voor  dagelijkse hulp na het douchen om het harnas weer aan te krijgen, als je maar 1 arm ter beschikking hebt, valt dat niet mee en een verpleegkundige kan je tips geven hoe je het wel moet doen.  Ik had volgens mijn verzekering recht op huishoudelijke hulp, 2 uur per week voor 2 weken met een verlenging van hetzelfde. Je begrijpt dat je daar niet veel aan hebt. Gelukkig heb ik heel snel een hulp gevonden die 3 uur per week komt en waar ik gewoon voor betaal.  Dat ik m’n schouder ervoor moest breken, is een ander verhaal, maar ik heb mijn hulp eindelijk. In Londen hadden we ‘slechts’ een twee-onder-één kap woning en had ik wel hulp (en werkte zelf niet) en nu het huis vele malen groter is, deed ik het allemaal alleen.
Vanwege gasten die een week verbleven en uit het buitenland kwamen, werden wij erg blij verrast door o.a. René die ruim 2 weken is gekomen om te helpen. Dat was fantastisch en het was ook heerlijk om er tussen uit te kunnen naar zee, een restaurant, zelfs naar de supermarkt, want als je zolang tussen 4 muren zit, word je niet blij.
Hoe is het nu? Nou, nog niet denderend, na 5 weken mocht het ‘harnas’ uit en kon ik beginnen met 15x physio, gelukkig in het dorp zelf, dus hoefde ik niet weer een beroep te doen op anderen.  Die sessies zijn inmiddels achter de rug en weer 15x voorgeschreven gekregen. Doch sinds een week of 5 heb in continue prikkelende vingers zeg maar en nu heb ik half september een afspraak bij een neuroloog waar er wat testen zullen volgen.  Hopelijk is het een kwestie van een beklemde zenuw en niet waar de arts het nog even overhad dat er wellicht toch een operatie moet volgen.
Al met al een langdurige geschiedenis, waarbij ik overigens ook niet mag werken, dus geen gasten verder sinds mei. Wordt vervolgd…..en snel ook.

Gelukkig was het niet alleen kommer en kwel, want we hebben een fijne vakantie gehad in Ierland. Het weer was uitstekend, 19 graden, zon en 2x per dag een buitje van 5 minuten. Vooraf had ik de route uitgestippeld en de accommodaties uitgezocht. (Voor de kenners, Dublin, Killarney -Ring of Kerry-, Galway -Connemara-, en nog een overnachting in Dublin voordat we terugvlogen). Het leuke was dat ook mijn moeder erbij was; zij vloog vanuit Schiphol naar Dublin en wij vanuit Bordeaux en we kwamen op dezelfde tijd aan. Op de terugreis was het vertrek ook hetzelfde, dus mooier kon niet.
Het is waar dat de Ieren erg vriendelijk en behulpzaam zijn, het land is zeer welvarend ook, veel pubs hebben live muziek. We zijn ook naar Celtic Steps geweest een zang/dansgroep om ook met deze traditie kennis te maken. Het is een land van natuur en cultuur en wellicht ook niet voor iedereen weggelegd.

Net als vorig jaar, is Fleur weer op paardenkamp weekend geweest waarvan ze heeft genoten en wij hebben een middag doorgebracht in Oradour-sur-Glane, het dorp dat uitgemoord en verwoest is door de Duitsers in 1944 en waar de restanten van woningen, winkels, auto’s, de school en de kerk te zien is. Vooral de kerk en de begraafplaats vond ik erg indrukwekkend.

Inmiddels is collège weer begonnen vorige week woensdag en zijn de 2 maanden vakantie weer om. Ze maakt weer lange dagen van 8 tot 5, maar gelukkig heeft ze woensdag- en vrijdagmiddag vrij. Met ingang van a.s. donderdagmiddag gaan ze tot begin november kanoën met de klas, onder de gym les zeg maar. Dus van de week even geschikte kleding daarvoor kopen. Dat is een leuk begin van het nieuwe schooljaar.  Fleur zit in de 2e klas nu van de middelbare school, even voor het gemak voor jullie, want het schoolsysteem is totaal anders in Frankrijk. Zo wordt er afgeteld, ze zit nu in de 5e, er bestaat geen wvo, havo, etc., dit is algemene educatie dat 4 jaar duurt. Daarna kan ze naar het lyceum gaan voor haar bac of een gespecialiseerde studierichting kiezen. Gelukkig is het nog lang niet zo ver.