Het songfestival uit mijn jeugd

Van de week haalde ik samen met mijn moeder nog wat herinneringen op over het Eurovisie Songfestival. Vroeger nam mijn vader het allemaal op met de bandrecorder, een Revox voor de kenner. Dan zat hij meer geknield om onze commentaren te horen dan dat hij wat zag, van oh nee dit nummer hoef ik niet. Dus dan werd de band weer teruggespoeld en uiteindelijk bleef er een kleine selectie over, waarvan sommige nummers half te horen waren vanwege het gehannes met het terug- en vooruitspoelen.
Natuurlijk ging zo’n avond gepaard met een hapje en een drankje.
Dat waren nog eens leuke tijden.

Wat is er veranderd...eigenlijk niet zoveel. We (Darren, Fleur en ik) kijken ieder jaar en houden onze eigen scores bij. Ook wij geven commentaar op alles en iedereen. Dit jaar heeft Fleur een app gedownload op haar en mijn mobiel, makkelijk als we straks op Douwe Bob gaan stemmen.  Ook heeft ze gezegd dat ze het gaat opnemen....de tijden herhalen zich.
Natuurlijk hebben wij ook lekkere hapjes en drankjes binnen handbereik en het is nu maar hopen dat wij de eindstreep wakker halen.

Een gedachte....
Ik denk dat het songfestival voor de Nederlanders die in het buitenland wonen meer aanspreekt. Om toch weer even dat gevoel van saamhorigheid met het vaderland te hebben.
Zo voel ik het wel.