Kleine poesjes

We wisten het al, op 31 augustus heeft moederpoes Cola 5 kleintjes ter wereld gebracht, want op een haar na waren we getuige van de bevalling. We wisten daardoor ook waar ze ongeveer was bevallen en vorige week hoorden Darren en ik gepiep maar niets te zien. Vorige week maandag had ik de primeur en telde 4 zwart/witjes en 1 crème kleurige. Je vraagt je af hoe dat kan zo'n vreemde eend in de bijt. Inmiddels zijn er een aantal dingen duidelijk voor mij. De poesjes kunnen namelijk van verschillende vaders zijn en daar kan best wat tijd tussen zitten, hetgeen verklaart waarom er vaak een poesje is die eigenlijk nog niet rijp is voor de bevalling, want er kan er niet 1 blijven zitten, vandaar een prematuurtje.
Afgelopen vrijdagnacht hebben de kleintjes de nacht op het terras kennelijk doorgebracht, want wij werden gewekt door een hartverscheurend miauw van de kleinste van het stel. En de kleinste woog 194 gram, dat zijn 3 grote eieren. Dus hebben we het oude konijnenhok weer van stal gehaald en het beestje in de intensive care gedaan. Dagelijks als het weer het toelaat, gaat hij naar buiten naar z'n broertjes en zusjes en moeder. Overdag komt moeder dan ook binnen in het hok om haar Smiley te voeden. Nou kon Smiley door de spijlen van het konijnenhok eruit klimmen, dus hebben we zondag weer een hok gekocht waar hij niet uit kan. 's Avonds nemen we hem in een nachthokje mee naar boven. Om 4 uur wordt hij dan wakker en wil ge-aaid worden, want eten staat standaard in z'n hokje. Het is allemaal wat en toch ook weer een hele verantwoording. Een aantal afspraken die ik deze week had, heb ik af moeten zeggen. Maar ja het zou heel fijn zijn als we het sterk zouden krijgen voor de grote boze wereld buiten.
Het is hier nooit saai!

Update Hond

Geen telefoontjes, helemaal niets, dus maandagochtend ben ik met de hond naar de dierenarts gegaan in de hoop dat hij gechipt was en dat was gelukkig ook het geval! De eigenaresse kon worden opgespoord en de hond 'Diablo' kon ik onder de hoede van de praktijk achter laten. 's Avonds belde een dolblije mevrouw me en ze komt binnenkort langs om me wat te geven.
De hond was vrijdagochtend ontsnapt uit de tuin door een gat in het hek en woont op 7 kilometer afstand van ons vandaan, had sinds donderdagavond niet meer gegeten/gedronken. Eind goed al goed.

Inmiddels zijn we 2 weken verder en de eigenaresse was zo blij dat we niets meer van haar hebben vernomen. Ik snap zulke mensen niet hoor....beloof het dan niet, op z'n minst zou je verwachten dat ze zou vragen of we kosten hebben gemaakt. En overigens komt de mevrouw dagelijks door ons dorp om naar haar werk te gaan dus afstand is onzin.  Enfin, zo blijft het leven een leerschool.