Ik had nog een restaurantje op mijn programma staan om eens uit te proberen en gisteren was het daar een uitermate geschikte dag voor om daar de lunch te gebruiken. Van (Engelse) vrienden had ik namelijk gehoord dat de eigenaar van het café/bar/restaurant erg 'voorkomend' was (bleek achteraf niet alleen figuurlijk ;-) ). Met een rugby wedstrijd op tv ging hij namelijk rond met allerlei lekkere gratis hapjes voor zijn gasten, kijk dan snap je het als ondernemer. De eigenaar/chef heeft namelijk een aantal jaren op cruise-schepen gewerkt en heeft ook in Engeland gewoond en spreekt daardoor ook beter Engels dan menig Engelsman die hier woont Frans. Met deze gedachte ging ik naar binnen. Typisch voor een bar/restaurant is dat er 2 verschillende ruimtes zijn om te eten. De eerste voor de werklui, en dan bedoel ik niet de man in pak, die zitten aan lange tafels met papieren tafelkleed, fles rode wijn en water op tafel. Ik 'mocht' plaats nemen in het andere gedeelte, met plastic tafelkleden, wel fles water op tafel maar geen fles wijn! Sinds ik hier woon, besluit ik tussen de middag om altijd het dagmenu te nemen en meestal valt dat goed in de smaak. Nadat ik me tussen de muur en de tafel had geworsteld om te gaan zitten, keek ik rechts in een gedeelte van de lange, smalle keuken en voor mij zaten er 4 bejaarde stamgasten. Even later kwamen er nog 3 Japanners binnen, dus internationale allure. De 4 oudere mensen, 1 heer en 3 dames, hadden elk hun eigen servet (lees keuken handdoek) meegenomen, op de fles wijn stond de naam van de meneer en de oudste mevrouw van het gezelschap wilde ook wijn. Dat werd haar verboden vanwege haar medicijnen...en toen heeft ze maar ananassap genomen waar ze de hele maaltijd mee heeft gedaan. Naderhand vroeg ze nog een keer om een glaasje wijn...maar haar 3 disgenoten waren onverzettelijk. We keken elkaar maar eens aan met een blik van verstandhouding. Ik had het haar namelijk wel gegeven, ze zag er nu niet direct uit dat ze uit haar bol zou gaan van een slokje en op die leeftijd....Enfin, de eigenaar/kok kwam iedereen een hand schudden en maakte een praatje of je nu dagelijks, wekelijks of zoals voor mij de 1ste keer kwam, gelijke monniken gelijke kappen. Het eten viel lang niet tegen en ik koos als hoofdgerecht een heerlijke royaal gevulde portie huisgemaakte paella. Ook tussendoor kwam de kok vragen of het had gesmaakt en zelfs vroeg hij aan de Japanners die een grote schaal paella soldaat hadden gemaakt, of ze meer wilden. Nou dat heb ik nog nooit gehoord in een eetgelegenheid.
Als dessert heb ik gekozen voor een gateau miel amandes, die schijnt van origine uit de Pyreneeën te komen. Hij lijkt wat op deze uit de afbeelding, maar ik had deze nog gevuld met 2 lagen slagroom tussen de cake. En voor 4 gangen, halve liter wijn en koffie voor 18 euro kan de kop ook niet kosten. Dus Fred, ja we hebben nader kennis gemaakt visitekaartjes uitgewisseld, je ziet me binnenkort weer verschijnen in 'Le Rallye'.
